مقدمه
در روزگاری زندگی میکنیم که ذهن انسان بیش از هر زمان دیگری گرفتار و پرمشغله است و فرصتی برای اندیشیدن عمیق باقی نمیگذارد. در دنیایی که سرعت بر کیفیت غلبه کرده، ما دائماً در حال پردازش اطلاعاتی هستیم که بسیاری از آنها نه ضرورتی در زندگی ما دارند و نه تأثیری واقعی بر آن. این حجم بیهوده از اطلاعات، فضای ذهنی ما را پر کرده و ما را از فهم مسائل اساسی و اندیشیدن به امور مفید بازمیدارد.
علاوه بر پیچیدگیهای زندگی مدرن، تکنولوژی، رسانهها و فضای مجازی نیز به این مشغولیت ذهنی دامن زدهاند، توجه ما را به مسائل کماهمیت کشانده و انسان را در یک دنیای مجازی و موهوم غرق کردهاند. در این جهانِ پرشتاب، انسان بهنظر میرسد موجودی مسخشده باشد که راه خود، اهداف و حتی رویاها و آرزوهایش را گم کرده است.
"آنچه امروز انسان بیش از هر چیزی به آن نیاز دارد، نه دریافت اطلاعات متنوع، بلکه تاملی است که او را به حقیقت خویش و زندگی بازگرداند."
"در این میان، 'اریب' ما را به 'درنگ' دعوت میکند، تا از طریق این درنگ، خویشتن خویش را بازیابیم و جهان خویش را بازآفرینیم. گروه اریب باور دارد که معماری میتواند نقش بسزایی در این امر ایفا کند. مواجهه با برون و درون یک اثر معماری میتواند انسان گمگشته را به 'درنگ و تامل' فرا خواند. اریب معتقد است که اگر چنین فضایی انسان را به تامل وادارد، ماموریت خود را به انجام رسانده است؛ زیرا درنگ و تامل، نقطه آغازین بسیاری از تحولات است."